از کسانی که تن به بیعت با یزید نداد، عبدالله بن زبیر بود. وی شبانه به مکه گریخت و در آنجا همواره در کنار کعبه به نماز و طواف مشغول شد. با ورود امام حسین علیه السلام به مکه عبدالله هر روز یا دو روز در میان یک بار به زیارت آن امام می رفت، ولی در اضطراب به سر می برد، زیرا به خوبی می دانست که مادامی که امام حسین علیه السلام در مکه هست کسی با وی بیعت نخواهد کرد، زیرا امام علیه السلام دارای موقعیت خاص اجتماعی بود و مردم بیشتر از او اطاعت می کردند.

هدف از تظاهر عبدالله بن زبیر به عبادت به دام انداختن افراد بود؛ چرا که حضرت امیرالمومنین علیه السلام درباره او فرموده بود: « به نام دین دام می گستراند تا دنیا را به دست آورد» بدون تردید عبدالله بن زبیر در مبارزه با حکومت اموی هدفش الهی نبود، بلکه در اندیشه به دست آوردن قدرت و زمامداری به سر می برد و این حقیقت را عبدالله بن عمر هنگامی روشن کرد که همسرش اصرار داشت با عبدالله بن زبیر بیعت کند و برای او از طاعت و تقوای عبدالله بن زبیر سخن گفت.

وی در پاسخ همسرش گفت: « آیا مرکبهایی را که معاویه در ایام حج بر آنها سوار بود مشاهده نکردی؟ من بر این باورم که ابن زبیر هدفی جز دستیابی به آن شکوه و جلال را ندارد و عبادت و طاعت خدا را در این مسیر به کار گرفته است. »

منابع:

• قصه کربلا، ص 81
• حیاة الامام الحسین، ج 2، ص 31